Allahu al-ahad - Bóg jest jeden

Gość

Tego oto chłodnego, wietrznego wieczoru wszyscy najsilniejsi wojownicy i wojowniczki pojawili się na arenie w Konstantynopolu. Największe, a zarazem jedno z najbardziej znanych miejsc potyczek w całym Bizancjum ugościła tych wielkich wojów na corocznym, organizowanym przez Radę Starszych turnieju rycerskim. Do walki stawali ci bardziej znani, jak i mniej, niektórzy mężniejsi, inni sprytniejsi. Każdy z nich miał swoje atuty, a przybył tutaj tylko w jednym celu…po co ? Po zwycięstwo i chwałę, bo wojownik, któremu uda się dotrzeć do ostatniej rundy, został okryty sławą wśród innych i otrzymywał niemałą wygraną pieniężną.

Zasady były proste. A dokładniej była tylko jedna, jedyna, złota zasada. Nie można było nikogo zabić ! Miał to być towarzyski turniej. Morderstwo przyniosłoby hańbę, dlatego też ustalono tą regułę. A poza tym wszystkie chwyty dozwolone.

Przybyło ich wielu. Twórcy turnieju mówili o liczbie większej od stu. Wśród ludzi wyczekujących na swoją kolej na wyjście i walkę przed radą można było zobaczyć niektóre znajome twarze. Byli wśród nich wielcy i potężni najemnicy tacy jak Telegrafista, Roobin czy Baszawes. Nieco dalej grupka saracenów Abdul la Ilsof, Ramazith, d3r i Avlard głośno rozmawiający o swoich przekonaniach religijnych. Zgraja pogan utrzymywała się w cieniu i tam ćwiczyła ze sobą, albo pokazywała innym swoje sposoby cięć i pchnięć bronią. Uriel ćwiczył z Dewią, krasnolud Durin z Nico Bellicem. Wywijali swymi mieczami na prawo i lewo starając się jednak nie trafić przeciwnika, ażeby go niepotrzebnie nie zranić tuż przed ich walką.

Wreszcie wśród zgiełku tłumu, głośnych rozmów i jeszcze głośniejszych szczęknięciach broni ocierających się o siebie dało się słyszeć jeden głośny krzyk Starca z Rady – Zacznijmy !
Nastała wrzawa i każdy zaczął mówić do stojących najbliżej niego:
- Powodzenia –Abdul la Ilsof do zwracał się tymi słowy do innych, w tym do Durina rzekł to przynajmniej z trzy razy.
- Ciekawe ile głów roztrzaska moje maczuga ? – zadawał sobie na głos to pytanie pawelekz94 – mam nadzieję, że jak najwięcej – powiedział i uśmiechnął się do siebie, jakby chciał podnieść się na duchu.
I inne mniej, więcej tak wyglądające rozmowy. Bądź co bądź, wszyscy życzyli innym powodzenia. Następowała chwila rozluźnienia i pierwsza para weszła na arenę…

Trzy pierwsze rundy były tymi, które dawały największe szanse na dojście do finału, ale właśnie podczas nich odpadały tak znamienite postaci jak Abdul la Ilsof, czy Telegrafista, który z owym wygrał, ale przegrał w następnej, trzeciej rundzie z Urielem. Widziano wielki upadek Ramazitha, który ugiął się pod szablą swojego brata w wierze d3r. W czwartej rundzie największy podziw wśród obserwatorów wywołała walka Baszawesa z Amirezzą, najemnik rzecz jasna nie pozwolił sobie na przegraną ale miał problemy z celnością, jakby co najmniej się upił tuż przed walką. Padme zwyciężyła nad Japserem, a Roobin z Silverusem. Piąta runda należała do jednej z najciekawszych. Otóż w w niej miały miejsce pojedynki między innymi dwóch najemników, Baszawes dostał na ruszt Morrisa i wykończył go kilkoma pchnięciami swej broni. Diablo pokonał Padme, nie pozwalając jej nawet na wyprowadzenie ciosu, był to jeden z najtragiczniejszych pojedynków dla niej, bo szałem niesiony Diablo, gdyby go nie zatrzymano zabiłby Lady bez najmniejszych oporów.
- A to Łajdak - zawołali saraceni, przy czym najgłośniej wołał Avlard – Powinni go zdyskwalifikować – powiedział do siedzącego obok Telegrafisty – dobrze, że nic jej nie zrobił.
- Mi to mówisz ? Gadasz jakby to co najmniej była twoja żona, a to jest wybranka mojego serca – rzekł rozdrażniony Tele…

Szósta runda przebiegła bardzo szybko. Obaj najemnicy Baszawes i Roobin szybko poskładali swych przeciwników, którymi byli odpowiednio Nazarian Netherenis, pogromca Uriela, od początku dzielnie walczący i d3r.
W siódmej rundzie nastąpiło spotkanie Diablopolaka z Baszawesem. Wyrównane szanse jednak szybko przeniosły się na stronę tego drugiego, który po kilku ciosach w oszołomionego wyzwiskami z trybun Diablo miał w ręce zwycięstwo.
I wreszcie, w ósmej, ostatniej rundzie całego turnieju stanęli naprzeciwko siebie Baszawes i Roobin. Co to była za walka, po prostu ciężko jest to opisać. Cięcia mieczami, parady, uniki czy zasłonięcia tarczami to była podstawa. Potyczka ta trwała kilkanaście minut ciągłego okładania się bronią. W końcu było już po wszystkim.
- Mamy zwycięzcę ! – ogłosił Starszy Rady – jest nim Baszawes ! – krzyknął, a w najbliższej okolicy dało się słyszeć krzyk rozdzierający setki gardeł…

Po tym wszystkim całe towarzystwo zostało zaproszone do wielkiej posiadłości zwycięzcy. Durin w swoim zwyczaju załatwił trunki po czym się samemu w nich jako pierwszy zatracił. Inni gratulowali zwycięzcy, tańczyli i śpiewali, na cześć i chwałę Baszawesowi. Dzikoslav rozpalił kilka ognisk i po paru godzinach od rozpoczęcia popijawy wrócił z kilkoma poganami z pobliskiego lasu niosąc na ramionach dorodne dziki ażeby, jak to powiedział – „Wrzucić coś na ruszt”. Zabawa trwała aż do rana, aż wszyscy padli i na ziemię pod wpływem gorzały Durina. Wszyscy ? Nie ! Pozostał jeszcze on:
- Nie spać ! Dawać mi dzika i miodu no ruchy, ruchy Karczmarzu !
- Mamo, nie budź mnie jeszcze…zaraz wstanę na występy a amfiteatrze…- powiedział przez sen Death.